BEGINPOST ~

Toen de jongen zo dichtbij haar ging zitten wilde River eigenlijk opschuiven, maar ze zat al zo dicht bij het raam als mogelijk was, dus dat plan viel direct in duigen. Ze had haar blik alweer naar buiten gericht, maar toen er weer tegen haar gepraat werd keek ze om en met een frons in haar wenkbrauwen keek ze naar de hand die naar haar werd uitgestoken. Dit was nieuw, een Zwadderaar die aardig deed. Een normaal persoon zou denken dat dit een of andere flauwe grap was, maar dit was River. Lieve River die iedereen die ook maar een beetje aardigheid toont direct vertrouwt. Niet altijd even handig, maar het was nou eenmaal zo. Vandaar dat ze hem aankeek en de hand aanpakte. ‘Aangenaam,’ zei ze en de hand liet ze direct weer los. Zijn achternaam kwam haar bekend voor, maar ze wist hem zo vlug niet te plaatsen. Ze hield zich nooit echt bezig met bekende families. Haar blik verschoof naar de jongen die begon te lachen. Wat was er zo grappig?

Anthony schudde even zachtjes lachend zijn hoofd toen River onbegrijpend naar Jordan keek. "Negeer Jordan maar, hij is duidelijk niet goed opgevoed en weet niet hoe hij zich moet gedragen." Vanuit zijn ooghoek zag hij hoe Jordan beledigd keek maar hij kon zich er niet toe brengen er iets om te geven. Bovendien had hij gelijk. Jordan's vader had al in Azkaban gezeten voordat Jordan geboren was en zijn moeder was niet bepaald de beschaafdste heks. "Dit zijn Mick, Stanley, Nico en Samuel," zei hij achteloos terwijl hij vaag in de richting van de jongens wijzend. Hij had wel door dat River waarschijnlijk liever met rust werd gelaten, maar hij was nog niet van plan dat te laten gebeuren. "En River, in welke afdeling zit jij?" Hij verwachtte Ravenklauw of Huffelpuf. Iemand uit Griffoendor zou nooit zomaar in een coupé vol Zwadderaars blijven zitten en ook niet zo stil blijven. Even keek hij het meisje onderzoekend aan. Ze was net een hert of een vogeltje. Met die grote, onschuldige, donkere ogen. Het zorgde er bijna voor dat hij zich schuldig ging voelden. Bijna.

River knikte toen hij dat vertelde. ‘Ja.. Ja, dat is duidelijk,’ zei ze, naar de jongen in kwestie kijkend. Want River was niet alleen goed van vertrouwen, maar ook heel erg direct. Als ze iemand niet mocht liet ze dat ook merken, ze zag het nut niet in doen alsof je iemand aardig vond. Ze hield sowieso niet echt van liegen. Ze knikte opnieuw even bij de namen die genoemd werden, maar die was ze zodra ze gezegd waren ook direct weer vergeten. Ze deed niet eens de moeite om ze te onthouden, want ze wist nu al zeker dat ze die jongens nooit zou spreken. ‘Ik zit in Ravenklauw.’ Aan haar kleding was niet te zien in welke afdeling ze zat, in tegenstelling tot de rest in de coupé, bij hun was het gewoon duidelijk. En, ook in tegenstelling tot hun, vond River het niet erg om in dreuzelkleding rond te lopen. Haar vader was immers een dreuzel, en daar schaamde ze zich niet voor.

Dawn grijnsde toen ze merkte dat Thomas opschrok. Ook op dat moment besefte zij dat er nog een ander meisje in de coupé zat. Als Dawn het zich goed herinnerde was ze een Zwadderaar. 'Hoi,' zei Dawn,' Ik ben Dawn, ravenklauw. Jij komt volgens mij uit Zwadderich, toch? Ik heb je volgens mij al eens in een van mijn klassen gezien. Het is helemaal niet erg dat je hier bent komen zitten. Op zich vind ik het wel leuk op nieuwe mensen te ontmoeten.' Dawn bekeek het meisje aandachtig en merkte op dat ze schitterend was. Pff... Was ze zelf maar zo mooi. Dawn beval zichzelf om te stoppen met die gedachtes, ze moest zichzelf accepteren. Ze is zelf schitterend. Zonder dat ze er erg in had ging haar rechterhand naar haar linkerpols en streek ze over haar pols.

Anthony kon een brede grijns niet onderdrukken bij die opmerking van River, misschien iets minder onschuldig dan hij in eerste instantie had gedacht. Hij hoefde niet daar Jordan te kijken om te weten dat die het nu allemaal heel wat minder grappig vond. Zijn eigen schuld, had hij zijn lachen maar in moeten houden. Nu was het doel ervoor ze zorgen dat River zich wat op haar gemak zou voelen, in hoeverre dat zou lukken in ieder geval. Hij wist niet of de jongens iets tegen haar hadden gezegd voordat hij er was of dat ze haar met rust hadden gelaten. Hij verwachtte dat laatste, anders had ze hier waarschijnlijk niet meer gezeten. "Ravenklauw," hij knikte even goedkeurend. "Er wordt wel eens gezegd dat een van de eerste mensen uit de Lynch familie in Ravenklauw zaten." Ze konden hun familie een heel eind volgen maar op gegeven moment werd het vaag en was het meer gebaseerd op geruchten dan op feiten. "Hoe was je vakantie, River?"

Thomas zette zijn bril weer goed op zijn neus, die was bijna afgevallen toen hij door Dawn was opgeschrokken. Hij knikte, "ja we zitten in Ravenklauw." Hij keek even naar het meisje dat zich voorstelde als Amelia. Al kwam ze hem niet onbekend voor, hij had haar vast wel een een keer gezien, zou hij haar niet herkend hebben. Hij was meestal niet zo heel goed in het letten op de mensen om hem heen. Als Dawn dus niet had gezegd dat het meisje uit Zwadderich kwam had hij het niet geweten. Hij had niet de beste ervaringen met mensen uit Zwadderich, al dacht hij niet dat veel anderen dat wel hadden, maar hij was bereid het meisje het voordeel van de twijfel te geven. "Dat geeft niet," zei hij vriendelijk glimlachend. Zijn blik viel op Dawn die met haar rechterhand bij haar linkerpols zat. Er verscheen meteen een medelijdende blik op zijn gezicht en zachtjes raakte hij knie aan om haar aandacht te krijgen. Hij wist niet precies wat er met Dawn was gebeurd omdat hij het nooit had gevraagd, maar hij had de littekens al meerdere keren gezien.

'Oh, echt? Nou, dan vraag ik me af waar het mis ging.’ River glimlachte, misschien iets te onschuldig dan nodig was. Maar het was niks nieuws, de afkeer voor Zwadderich die bijna iedereen die niet in Zwadderich had met zich meedroeg. Het was echter niet dat River een hekel aan ze had, ze had gewoon nog nooit een oprecht aardige ontmoet, al leek Anthony tot nu toe de eerste te zijn. Ze haalde lichtjes haar schouders op bij de vraag over haar vakantie. ‘Het was oké.’ Haar familie was van plan om op vakantie te gaan, maar dit plan was op het laatste moment afgeblazen toen haar vader te horen kreeg dat ie weg moest voor zijn werk. River vond het jammer, maar ze kon ermee leven. ‘De jouwe?’ vroeg ze, uit beleefdheid en misschien ook wel wat interesse, maar dat laatste gaf ze natuurlijk niet toe he.

Anthony glimlachte ook, half oprecht en half geforceerd. Aan de ene kant vond hij de opmerking grappig maar aan de andere kant was hij te trots op zijn familie om dat toe te geven. "Geloof me, je wilt niet dat ik daar antwoord op geef," zei hij terwijl hij zijn hoofd licht schudde. Hij kon de stem van zijn vader al in zijn hoofd horen. Die zou hem zo precies vertellen waar hij dacht dat het allemaal mis was gegaan. Zijn vader had de nodige meningen over eigenlijk alles en was niet op zijn mondje gevallen. "Alleen maar oké?" Dat klonk niet heel positief. Waarschijnlijk had ze gewoon geen zin om hem over haar zomer te vertellen. Dat kon hij best begrijpen, de vraag was alleen of hij daar ook genoegen mee nam. "Geen zomerliefdes? Geen zwoele avonden of wilde feesten?" Hij grijnsde om te laten zien dat hij alleen maar een grapje maakte. "Mijn vakantie was saai," zei hij simpelweg. "De hele zomer thuis doorbrengen op het familie landgoed met als enige leeftijdsgenoot een lid van het personeel dat waarschijnlijk meerdere keren op zijn hoofd is gevallen toen hij een baby was is niet mijn idee van een ideale vakantie." Hij haalde zijn schouders op. Oké, misschien overdreef hij nu iets, maar heel interessant was zijn vakantie ook niet geweest.

River was ook inderdaad niet op een antwoord uit. Als ze ergens geen zin in had was het een Zwadderaar die haar over zijn familie ging vertellen, want eerlijk gezegd interesseerde haar dat echt niks. Zij kende haar familiestamboom niet eens verder dan haar overgrootouders. ‘Wilde feesten en zwoele avonden met mijn kat, ja, als ie een keer wakker bleef.’ Een luiere kat dan Jeffrey was onmogelijk om te vinden. Het dier lag continu op haar bed te slapen en werd alleen wakker als het tijd was om te eten. Dat was zijn leven, slapen en eten. Daarom was ie ook zo dik, River kreeg hem amper opgetild zo zwaar was ie. Ze grinnikte even toen hij over zijn vakantie vertelde. ‘Klinkt.. gezellig.’

Anthony grinnikte en trok zijn ene been op zodat hij wat comfortabeler zat. Ook draaide hij iets zodat hij in plaats van gewoon recht zat iets naar River gedraaid zat. Dit werd steeds interessanter. De meeste andere leerlingen zouden de tijd in de trein waarschijnlijk doorbrengen met het bijpraten met hun vrienden. Natuurlijk zou Anthony dat ook kunnen doen, maar dat interesseerde hem eerlijk gezegd helemaal niet. En als er iets was waar hij niet goed tegen kon, dan was het verveling. Anthony zou alles doen om maar niet verveeld te raken en op dit moment was River de perfecte oplossing. "Katten," zei hij met een gespeelde zucht. "Die van mij is meestal ergens buiten te vinden en niet erg aanhankelijk. Toen ik hem een keer wilde optillen omdat hij op mijn bureau was gaan liggen krabde hij zo mijn hele hand open." Hij tilde zijn linkerhand op waar nog steeds vrij duidelijk een aantal dunne, witte littekens te zien waren. "Merlin is soms echt een monster," zei hij met een lichte glimlach.

‘Oh, je hebt een kat?’ En opeens vond River hem een stuk aardiger. Mensen met een kat konden toch niet gemeen zijn? Kom op, het was een kat! Katten waren de beste dieren die bestonden! Ze pakte de hand vast om de littekens wat beter te bekijken en trok een moeilijk gezicht. ‘Auw.. Dan mag ik niet klagen over Jeffrey. Ondanks dat hij liever altijd slaapt is het echt een knuffelbeest. Ik weet niet zeker of dat is omdat hij iets van me wil, hij houdt namelijk ook heel erg van eten, of omdat hij gewoon lief wil zijn, maar ach.’ River haalde haar schouders op en liet zijn hand weer los. ‘Ze zeggen wel eens dat huisdieren de reflectie van hun eigenaar zijn.’

Anthony kon een glimlach niet onderdrukken toen River opeens zijn hand pakte. Ze was niet bang voor hem. Hij had alleen nog niet door of dat kwam doordat ze niet doorhad dat ze bang voor hem zou moeten zijn of omdat ze gewoon niet bang voor hem was. Het eerste leek hem waarschijnlijker, en kwam hem beter uit, maar hij wist het niet zeker. "Merlin vindt het soms ook prima om geaaid te worden, maar als hij in een slecht humeur is kun je maar beter ver uit zijn buurt blijven." Hij glimlachte naar haar. Waar het door kwam wist hij niet precies, maar het leek alsof ze zich ineens veel meer had opengesteld. "Klopt, dat zeggen ze wel eens," zei hij lachend. "Maar ik betwijfel of het ook klopt. In ieder geval zal ik beloven je niet te krabben," zei hij op een plechtige toon. Toen River zijn hand los liet, streek hij met zijn vingers onnodig langs de hare en hield ze daar iets langer dan misschien nodig was. Maar aan niets was te zien dat hij het expres deed want hij bleef haar gewoon met een lichte glimlach aankijken.

‘Wacht, ik heb volgens mij ook ergens een litteken van toen Jeff klein was.’ River stroopte haar linkermouw omhoog en begon haar arm te onderzoeken. ‘Hier!’ Ze wees het aan. Het was een litteken van zo’n 3 millimeter, op haar elleboog. ‘Een echte oorlogswond.’ Ze wist niet meer waarom hij haar gekrabd had, waarschijnlijk was ze te dicht bij zijn eten in de buurt gekomen. Het was alweer 4 jaar geleden. Ze lachte eventjes toen Anthony beloofde haar niet te krabben. ‘Gelukkig, want daar was ik al bang voor,’ zei ze, met een beetje sarcasme in haar stem. Natuurlijk had ze niet verwacht dat hij begon te krabben. Dat deden mensen niet, toch? Behalve kinderen, natuurlijk. Vlug keek ze weer even uit het raam, om te concluderen dat de treinreis nog wel even zou duren en vervolgens weer met een glimlach naar Anthony te kijken. Hij was wel aardig.

"Daar heb jee en vergrootglas voor nodig," zei Anthony lachend terwijl hij dichterbij leunde alsof hij het litteken anders niet kon zien. "Dat jij nog leeft." Hij volgde de blik van River naar buiten en zag dat ze al weer buiten Londen waren. Aangezien hij zijn hele leven in Londen had gewoond was hij een echt stadskind en zijn eerste jaar op Zweinstein, middenin de natuur, was dan ook even wennen geweest. Hij was niet gewend aan bossen die groot genoeg waren om erin te verdwalen of aan een lucht waar behalve het kasteel geen gebouwen te zien waren. Nog steeds voelde hij zich meer thuis in de stad. "En heb je weer zin in het nieuwe schooljaar?" Vroeg hij toen duidelijk werd dat het onderwerp over katten afgesloten was. Zelf was hij erg blij dat hij weer naar Zweinstein kon, het was haast een opluchting. Nu zou hij zich niet meer hoeven te vervelend en vooral niet meer constant onder de blik van zijn vader zitten.

De koffers die Reave op zijn karretje had gestapeld dreigden om te vallen, doordat Reave zijn snelste baan door de menigte probeert te vinden. Hij was te laat. Veel te laat. Elius, zijn Amerikaanse adelaar, krijst besodemietert door het heftige gewiebel. De Zweinstein express laaide, conducteurs floten en de laatste mensen sprongen al zwaaiend de trein in. 'Nee nee nee,' mompelt Reave bezwerend tegen zichzelf, terwijl hij tot stilstand komt en Elius kooi bij het handvat nam. Een man met een rood gebreide trui en bruin krullend haar pakt Reave's koffers beet en gooit ze de trein in, zijn vader. Reave kon nog een kleine glimlach rondom zijn lippen vestigen als een droevige manier om dankjewel en gedag te zeggen tegelijk. 'Kom op Ree. De trein rijd al,' galmt zijn vader ontzet en wijst dringend naar de trein die inderdaad zijn vaart begon te maken. Reave zuchtte diep uit, zette zich vervolgens af van het perron en springt op de trede van de trein, zo klimt de ingang op en met hulp van twee jongens die hem naar binnen trekken. 'Bedankt,' zegt hij kortademig tegen de jongens en zet Elius boven op zijn twee loodzware bruine koffers. 'Dat was op het nippertje Elius. Op het nippertje.' 
___

Een beetje laat.