Amelia & Jonah

Leerlingenkamer van Zwadderich.


Op dezelfde eentonige manier als altijd zei Jonah het wachtwoord en hij liep de leerlingenkamer van Zwadderich binnen. Het kostte hem slechts een vieze blik om de nieuwe eerstejaars van de bank af te jagen en hij ging er zelf zitten. Hij zakte een heel stuk onderuit en liet zijn hoofd naar achteren vallen, om zijn blik op het plafond te werpen. Een dag op Zweinstein en hij was het nu alweer zat. Er gebeurde hier nooit was. Alles was stom en iedereen was saai, behalve hij ofcourse. Hij was awesome. Sure, hij had wel wat vrienden, maar dat waren niet echt ‘vrienden’, dat waren gewoon mensen die er alles voor deden om in zijn gezelschap te zijn. Hij gaf ze geen ongelijk, maar ook zij waren ontzettend saai. Jonah zuchtte. Nog maar een jaar te gaan, dan was hij hier eindelijk weg en kon ie doen en laten wat ie wilde, niet dat ie dat nu niet deed, maar goed. Het ging om het idee.

Amelia kwam het meisjesgedeelte van de leerlingenkamer uitgelopen en zag hoe een paar eerstejaars opsprongen van de bank. "Lekker bezig weer." zei ze spottend en lachte, terwijl ze zichzelf op een stoel liet zakken. Amelia had net even gedoucht, zo'n lange treinreis was nooit goed voor haar. Ze voelde zich daarna altijd vies. Ze bond haar blonde haren in een stevige knot en keek Jonah aan voordat ze met haar ogen rolde. Hij was best wel een klootzak, dat gaf ze toe. Maar hey, wie was zij om te oordelen? Zelf was ze vaak ook niet de aardigste, en dat wist ze best. Ze zuchtte even bij het idee en zag de jongsten van Zwadderich nu al bij elkaar zitten in kliekjes. Niet dat ze dat niet had verwacht, iedereen deed dat op z'n eerste dag al. Ze pakte zomaar een boek wat toevallig op het tafeltje naast haar lag en bladerde er even doorheen. Niet veel bijzonders, gewoon een vaag verhaal wat ze ooit in haar eerste jaar op Zweinstein had gelezen.

Jonah draaide zijn hoofd eventjes naar Amelia en trok een van zijn wenkbrauwen op toen ze dat zei en ging zitten. ‘Waar bemoei je, je mee?’ Hij keek haar nog even aan en richtte zijn blik toen weer op het plafond, veel interessanter. Mensen moesten hun neus eens uit anderen hun zaken houden. Die eerstejaars hadden het recht niet om hier te zetten, dus als hij ze weg wilde hebben dan zorgde hij daarvoor, klaar. Zijn zaken, niet de hare. Het kon hem ook vrij weinig schelen wat anderen over hem dachten, want die mensen deden er toch niet toe. Hij rolde met zijn ogen om een groepje kinderen die nogal hard aan het kletsen waren. ‘Kan het wat zachter,’ snauwde hij naar ze. Het was niet eens een vraag, eerder een bevel.

"Jonah, doe rustig." zuchtte ze en beet op de binnenkant van haar lip. Dick. Hij moest echt eens leren zich te gedragen. "En ik bemoei me nergens mee, je moet die kindjes gewoon met rust laten. Jij was ook ooit zo." zei ze, zich het eerste jaar herinnerend. Ze kon Jonah zich niet meer herinneren, trouwens, maar dat verzon ze er wel bij. Ze wist nog wel dat zij in het eerste jaar een ongelofelijk trutje was. Ze lachte overal om en was zo hyper als een meisje van elf maar zijn kon. Ze legde het boek, wat ze nog steeds vast had, weer op het tafeltje en keek met een geïrriteerd gezicht Jonah's kant op.

‘Ik doe rustig, zij daarentegen niet,’ zei Jonah en hij zuchtte geïrriteerd toen die kinderen hun kop niet hielden. Waarom luisterde niemand naar hem!? Hij lachte even, op een ontzettend sarcastische manier. ‘Ik? Zoals zij?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee.. Nee, zo was ik niet.’ Jonah was nu misschien een ontzettend rotjoch, maar toen hij in het eerste jaar scheet ie tien kleuren in zijn broek als een zevendejaars hem vroeg om stil te zijn.

Amelia schoot even in de lach. "Ze komen er vanzelf achter dat blaffende honden niet bijten." greens ze en keek even naar haar handen, die ze opgevouwen op haar schoot had liggen. "En dan bijten kleintjes wel. Ze zijn irritant, maar je kunt ze beter te vriend houden. Voor je het weet stormt er een heel leger op je af." zuchtte ze en dacht aan haar kleine zusje. "Geloof me, ik heb ervaring." zei ze en dacht aan de dag dat haar zusje vier werd, en zij moest helpen bij het kinderfeestje. Dat was vreselijk.

‘Denk je nou werkelijk dat ik een groepje kleine rotkoters niet aankan? Ik deal dagelijks met die kinderen.’ Jonah had een dertien jarig zusje, dat ook in Zwadderich zat. En als je dacht dat Jonah een rotjoch was, nou, zij was dan de duivel. Er ging geen dag voorbij zonder dat ze er samen met haar groepje weer eens probeerde Jonah te vernederen, pijn te doen, noem maar op. En daar kon ie tegen, dus dan kon ie een paar eerstejaars ook wel aan.

"Ja, ik ook, maar ze bijten hard hoor." zucht ze en wreef geïrriteerd over haar arm. "Ben jij ooit aardig tegen mensen?" vroeg ze oprecht geïnteresseerd en deed een hand onder haar kin om zo haar hoofd te ondersteunen. Ze dacht na of ze ooit eerder zo'n lang gesprek had gehad met Jonah, verder dan een paar rotopmerkingen kwam het meestal niet. Ze greens bij de gedachte en wachtte op een antwoord van de jongen.

‘Aardig?’ herhaalde Jonah. ‘Waarom zou ik aardig zijn als je veel meer bereikt met juist niet aardig zijn? Mensen doen niks voor je als je ze het aardig vraagt, ze doen het pas als ze eenmaal bang voor je zijn.’ Hij haalde zijn schouders op, dit had zijn vader hem altijd verteld en die wist er alles vanaf, dus wie was hij om hier tegenin te gaan. ‘En sowieso, waar is de lol in aardig zijn?’ Hij moest er niet aan denken, mensen vertellen dat hun haar zo mooi zat of dat hij hun schoenen leuk vond of alleen al vriendelijk hallo zeggen op de gang. Nee.