Piper & Thomas

In de bibliotheek 
(Ik hoop dat ik het zo goed doe, als dat niet zo is verwijder ik het wel)

Thomas zou door vele waarschijnlijk voor gek worden verklaard. De lessen waren pas amper begonnen en hij zat al in de bibliotheek met een boek zo groot als zijn hoofd voor zich opengeslagen. Hij zat iets voorover gebogen waardoor zijn bril langzaam steeds verder van zijn neus afschoof. Zelf had hij het niet door en zijn bril was dan ook al twee keer gevallen. Het boek ging over hoe de tovenaarswereld en dreuzelwereld door de eeuwen heen invloed op elkaar hadden gehad. Aan de ene kant was het grappig omdat de dreuzels nooit enig idee hadden gehad van de werkelijke oorzaken van de manier waarop ze nu leefden. Aan de andere kant maakte het hem bijna kwaad. Als tovenaars en dreuzels samen zouden werken zouden ze zoveel voor elkaar krijgen. Maar in plaats daarvan hielden de tovenaars zich verborgen. Ze waren toch allemaal mensen. Maar van die gedachten was helemaal niets te zien. Behalve zijn ogen die erg snel over de bladzijde schoten en zijn hand die af en toe een bladzijde omsloeg bewoog hij niet. Na de hele zomer gewoon dreuzelkleding gedragen te hebben was het best raar zijn Zweinstein uniform weer aan te hebben. Niet vervelend, hij had het nooit erg gevonden een uniform aan te hebben, maar gewoon raar. Hij droeg de witte blouse en de blauw met bronzen stropdas van Ravenklauw.

Merken we vanzelf. 

Zo stil als maar kon zonder haar best ervoor te hoeven doen, liep Piper de bibliotheek in en ze had een eigen boek onder haar arm geklemd. De enige reden dan de naar de bibliotheek ging was omdat het daar stil en rustig was zodat niemand haar stoorde als ze gewoon even alleen wilde lezen en zo zou ze ook geen last hebben van druktemakers. Vanwege die reden was Piper vaak in de bibliotheek te vinden en omdat ze gewoon erg van lezen hield. Ze liep langs een paar boekenkasten en merkte dat het nog rustiger was dan normaal, wat ook niet zo vreemd was want de lessen waren nog niet begonnen. Ze zocht een plek om ze zitten en het liefst ergens in een hoekje omdat ze nou eenmaal iets had met 'hoekjes'. Piper zat altijd in een hoekje, maar gewoon omdat ze dan zelf fijn vond. Toen ze de hoek omging bij de zoveelste boekenkast zag ze een jongeman zitten met een bril. Hij was de eerste die ze tot nu toe in de bibliotheek had gezien en hij las een groot boek. Piper liep zwijgend langs hem heen en wierp toen ze achter hem stond een blik op de bladzijdes die hij las omdat ze nieuwsgierig was naar wat hij aan het lezen was.

Thomas had niet gemerkt dat er iemand achter hem stond, zelfs net als die persoon heel wat minder stil was geweest dan Piper was. Toen hij nog op de basisschool had gezeten, voordat hij wist dat hij een tovenaar was, en de hele klas een belangrijke toets moest maken had hij zitten lezen en er helemaal niks van mee gekregen. Halverwege de toets was de leraar naar hem toegekomen en had gevraagd of hij misschien ook met de toets wilde beginnen. De wereld ging gewoon aan hem voorbij als hij aan het lezen was. Maar toen hij een bladzijde omsloeg gleed zijn bril van zijn neus waardoor hij opschrok en uit zijn 'trance' raakte. Doordat hij zijn bril niet op had zag hij even bijna niets meer, zo slecht was zijn zicht. Maar hij kon wel een gekleurde vorm onderscheidde. Dus toen hij zijn bril weer opzette zag hij pas dat het een meisje was. "Heey," zei hij wat beschaamd. Hij had geen idee hoe lang ze daar al had gestaan en eerlijk gezegd voelde hij zich best wel stom. Het moest er wel erg onhandig hebben uitgezien, hoe zijn bril zomaar afviel.

Het was niet de bedoeling geweest dat hij haar had opgemerkt maar dat was toch gebeurt. Piper keek hoe zijn bril van zijn neus gleed en hoe hij op leek te schrikken uit zijn boek waar hij kennelijk erg in verdiept was. Piper deed haar mond open en toen weer dicht toen hij hij zin bril weer op had en haar zag staan. 'Oh, eh hoi. Sorry als ik je liet schrikken, ik keek alleen naar wat je aan het lezen was.' Ze glimlachte flauwtjes en legde haar boek op een van de planken. Piper wilde niet dat hij dacht dat ze een hele tijd naar hem had staan gluren maar was nou ook niet echt een held in gesprekken. Helemaal niet eigenlijk, om het beter te zeggen. Het was niet dat ze verlegen was maar sommige mensen hadden gewoon het talent om iemand aan te spreken en gezellig een gesprek te beginnen, wat Piper dus niet had. In haar hoofd dacht ze wel van alles, maar dat zei ze niet altijd hardop. En als ze dat wel deed dan vonden mensen haar weer bot of iets in die richting. En bovendien praatte Piper helemaal niet zo vaak met iemand omdat ze vaak alleen was, wat ook wel een belangrijke reden was.

"Oh, nee, het geeft niet," zei Thomas met een vriendelijke glimlach. "Ik heb de... euh... neiging om de hele wereld te vergeten als ik aan het lezen ben. Het is echt niet de eerste keer dat zoiets gebeurt." Hij haalde een hand door zijn lichtbruine haren, bij veel mensen zou het dan rechtop blijven staan of in ieder geval door de war gaan. Maar zijn haar was zo dun en stijl dat het gewoon weer recht langs zijn hoofd viel. "Oh," zei hij een blik op zijn boek werpend. "Het gaat over... euh... je zou het niet interessant vinden," zei hij bijna beschaamd. Hij wist dat er maar weinig mensen die dezelfde dingen wals hij interessant vonden. Dat was ook waarom hij Alexander, zijn beste vriend die een dreuzel was, ook zou miste. Ze waren in dezelfde dingen geïnteresseerd en konden daar uren over praten. Zo iemand had hij op Zweintstein nog niet gevonden. Natuurlijk zaten er in Ravenklauw veel mensen die slim waren en leren interessant vonden, maar niemand vulde hem aan zoals Alexander dat deed. "Ik ben trouwens Thomas," zei hij met een glimlach.

Piper had een beetje het idee dat hij nogal verlegen was of eigenlijk eerder dat hij dacht dat toch niemand in hem geïnteresseerd was. En het was niet dat ze vooroordelen trok of zo maar ze vond hem een beetje een nerderig typetje, om het zo maar te zeggen. Maar op de een of andere manier had dat wel wat. Piper glimlachte nog steeds een beetje flauwtjes terug en leunde even tegen een kast. 'Ik ben Piper en je kan het best vertellen. Misschien vind ik het wel interessant,' zei ze tegen hem. Ze gokte dat hij een Ravenclaw was. Nou, eigenlijk was ze er gewoon van overtuigd. Omdat hij nou eenmaal zo iets intelligents had en ook omdat hij een dik boek las. Maar goed, dat deed ze zelf ook dus daar kon het niet aan liggen op zich. Een paar seconde later besefte Piper dat ze een schooluniform aanhadden en ze zou bijna met haar ogen rollen om zich zelf. Soms vond ze zichzelf zo dom, maar hij was wel een Ravenclaw dus dat had ze in ieder geval goed gehad. Hoewel het haar verbaast had als het niet zo was geweest. Piper glimlachte, iets wat ook niet vaak voor kwam. 'Bovendien hou ik ook erg van lezen en dan ben ik er ook niet helemaal meer bij.' voegde ze er nog aan toe.

Thomas aarzelde even, hij wilde het vertellen, graag zelfs, maar hij was bang dat Piper het alleen voorstelde omdat ze beleefd wilde zijn. En hij was bang dat hij dadelijk veel te enthousiast veel ging vertellen en haar zou vervelend. Uiteindelijk begon hij toch te vertellen. "Het gaat over de geschiedenis van de wereld van de tovenaars en de dreuzels en hoe die elkaar hebben beïnvloed. Het is heel raar om te zien hoe bepaalde dingen die ik vroeger op school heb geleerd, eigenlijk helemaal niet zo waren. Heel raar hoe onwetend ik toen was." Even schudde hij zijn hoofd, dat klopte niet. "Ik bedoel hoe onwetend de dreuzels in het algemeen zijn," verbeterde hij zichzelf. Thomas had twee dreuzelouders maar schaamde zich er absoluut niet voor. Het was niet iets waar hij veel over na dacht en als hij er iets van vond, dan was het interessant. Omdat hij nu een speciaal perspectief had op zowel de tovenaarswereld als de dreuzelwereld. "Leuk dat je ook van lezen houdt, je komt niet zo vaak mensen tegen uit andere afdelingen dan Ravenklauw die..." zonder zijn zin af te maken begon hij over iets anders. "Ik zit trouwens in Ravenklauw en ik denk niet dat ik je ooit in de leerlingenkamer heb gezien dus... Het kan trouwens best dat je wel in Ravenklauw zit, ik ben meestal niet zo heel oplettend en..." hij onderbrak zichzelf. "Sorry, ik ben van de hak op de tak aan het springen. Ben ik nog een beetje te volgen?" Vroeg hij aarzelend.

Tijdens zijn beschrijving gingen Piper's wenkbrauwen omhoog omdat hij nu wel enthousiast leek ook al aarzelde hij eerst voor hij begon te praten. Piper had alles door wat een persoon deed en herkende dat al aan de kleinste beweginkjes. Ze moest lachen toen hij nogal begon te ratelen maar het zelf ook doorhad. 'Ja, redelijk. Nou oké, dat laatste volgde ik niet helemaal. Maar als ik het nog weet dan ben je dus een Ravenclaw. En nee, ik ben inderdaad geen Ravenclaw. Ik zit in Gryffindor. Maar volgens mij overwoog de hoed om me in Ravenclaw te zetten. Of wat dat Slytherin? Maakt niet uit, laat maar. Volgens mij begin ik nu net zo te klinken als jij,' zei Piper. 'Maar je hebt gelijk. Ik ken ook niet zo veel mensen uit andere afdelingen dan die van jou die erg van lezen houden. Ik heb het altijd al leuk gevonden.' Ze krabde aan haar neus. Ze was zelf verbaast hoeveel informatie over haar zelf ze in zo'n korte tijd verteld had. Dat gebeurde niet vaak. Bijna nooit zelfs, want Piper vertrouwde mensen meestal niet goed genoeg om over zichzelf te praten. En ze was nou eenmaal een beetje gesloten. Maar het kwam toch met name omdat ze er ook gewoon niet graag over praatte. Maar bij Thomas stoorde het haar niet zo. Ze had niet het gevoel dat het wat uitmaakte bij hem. Ze vond hem wel aardig, een beetje klunzig weleens waar maar wel aardig. 'Ben je geïnteresseerd in Muggles?' vroeg Piper aan hem, aangezien hij dat boek las.

Thomas lachte even, "gelukkig ben ik in ieder geval nog een beetje te begrijpen." Hij knikte bevestigend, ja hij zat in Ravenclaw. Om eerlijk te zijn was hij een beetje verbaasd toen Piper vertelde dat ze in Gryffindor zat. "Leuk," zei hij oprecht. "Vat dit niet verkeerd op, maar meestal zijn de leerlingen uit Gryffindor niet de slimste," zei hij voorzichtig. "Maar ik bedoel dit nu echt niet beledigend, ik vind het gewoon leuk dat je van lezen houdt." Eigenlijk had hij er spijt van dat hij dat gezegd had. Het klonk veel beledigender dan het in zijn hoofd had geklonken. "Ik kan mezelf niet in een andere afdeling dan Ravenclauw zien," zei hij snel op een ander onderwerp overgaand. "Of misschien Huffelpuf... nee... toch alleen Ravenclaw." Hij had de sorteerhoed amper vijf seconden op zijn hoofd gehad toen die had besloten dat hij in Ravenclaw thuishoorde. Het had hem ook niet lang geduurd om erachter te komen dat het ook de enige afdeling was waar hij paste. Hij knikte toen ze vroeg of hij geïnteresseerd was in Muggles. "Misschien is geïnteresseerd niet het goede woord, maar ja. Ik vind vooral de manier waarop de tovenaarswereld naar ze kijkt erg fascinerend. Mijn ouders zijn zelf allebei Muggles en tot ik de brief van Zweinstein kreeg had ik geen flauw idee van deze hele wereld. Soms vind ik het nog steeds moeilijk te geloven dat dit allemaal echt is en.... ik ben weer aan het ratelen," zei hij lachend.

Piper was een persoon dat al zo veel beledigende dingen tegen haar hoofd geslingerd had gekregen en wel meer dan dat, dat het haar nog maar weinig kon schelen. Bovendien vond ze het niet echt een belediging. 'Nee, ik snap wat je bedoelt hoor. Sommige zijn echt niet al te snugger.' Ze streek met haar vinger langs de kaft van een versleten boek op een van de planken. 'Ik denk ook niet dat ik je in een andere afdeling zou zien. Ik dacht het eigenlijk meteen al toen ik je zag, en dat bedoel ik niet beledigend hoor,' ging ze verder. Zelf was er wel een moment van aarzeling geweest bij de sorteerhoed. Ze had wel zeker twee minuten moeten zitten. Er werd erg getwijfeld of ze niet beter bij Ravenclaw of Slytherin kon. Piper zelf kon het niet zo veel schelen. Ze zou er zelf wel voor zorgen dat ze zich thuis voelde. Ze keek op toen hij weer wat sneller begon te praten. 'Ik kon het nog volgen hoor,' zei ze lachend. 'Maar je bent dus een -' bijna had ze Mublood gezegd, gewoon uit reflex. Om de een of andere reden vond Piper het altijd nogal beledigend klinken en daarom zei ze het ook niet. Maar ze had er in principe ook geen problemen mee om het wél te zeggen. 'Je ouders zijn dus Muggles. Ben je daar wel eens mee gepest?' vervolgde ze maar snel. Zelf had ze niks tegen Muggleborns. Het waren tenslotte ook maar mensen.

Thomas voelde een vlaag van opluchting toen Piper zei dat hij snapte wat hij bedoelde. Hij weigerde iets anders te zeggen dan dat hij bedoelde maar hij wilde ook niemand beledigen. Dat was soms een moeilijke combinatie. "Zo vat ik het ook niet op hoor, ik ben me er volledig van bewust dat ik een nerd ben," zei hij met een zelfspottende glimlach. Hij had er geen moeite mee en snapte ook niet helemaal wat hij er beledigend aan zou moeten vinden. Voor hem betekende het alleen maar dat hij liever slim was dan dom en niet bang was dat te laten zien. Bovendien was hij er ook niet zo heel lang mee gepest. Alexander, zijn beste vriend, werkte net zo hard als hij en was zeker net zo slim. Maar waar Thomas rustig en vredig was, was Alexander een heethoofd en had hij een scherpe tong. De meest de andere kinderen waren bang voor hem. Niet alleen de kinderen trouwens, Alexander had een keer een stagiaire aan het huilen gemaakt. Met Alexander als zijn beste vriend waren er maar weinig kinderen geweest die hem hadden durven pesten. "Je mag het best zeggen hoor," zei hij rustig. "Het klinkt misschien niet zo aardig, het is gewoon een feit. Ik kan me moeilijk beledigd gaan voelen door een feit." Over de vraag of hij daar ooit mee gepest was moest hij even nadenken. "Ligt eraan wat je onder pesten verstaat. In eerste instantie, ja, ik heb het vaak genoeg moten aanhoren. Maar ik vind zelf dat je pas gepest wordt als je er ook last van hebt en je het je aantrekt. En dat heb ik nooit gehad."

'Toch knap dat je het allemaal zelf accepteer en zo. En ik vind Mudblood nou eenmaal zo klinken als een scheldwoord. Maar als je er zelf geen problemen mee hebt..' zei Piper. Onwillekeurig was ze toch onder de indruk. Hij leek zich er van bewust te zijn dat hij nogal een nerd was maar het kon hem kennelijk weinig schelen. Veel mensen gingen er toch een beetje aan onder door, maar Thomas was blijkbaar net als Piper zelf immuun voor stomme pesterijtjes of rotopmerkingen van andere. 'Dan vind ik het toch fijn dat je er zelf geen last van hebt. Ik zou me best kunnen voorstellen dat ik het op een gegeven moment zat zou zijn. En tja, wie weet wat er dan allemaal zou volgen. Maar ik begrijp je wel. Mij kan het niet echt schelen wat mensen over me zouden zeggen. Moeten ze lekker zelf weten. Het interesseert me maar weinig.' zei Piper, die haar schouders ophaalde en dat vertelde zonder dat hij ernaar gevraagd had. Zelf was ze niet gepest of zo hoor, ze had alleen een beetje een moeilijke jeugd gehad maar daar praatte ze al helemaal niet over. Ze kon zich amper herinneren dat ze het daar met iemand over gehad had. Maar wie weet wat er later allemaal nog kwam. Piper praatte er niet over omdat ze dat gewoon liever niet deed, maar als ze iemand echt vertrouwde zou ze het op zich best fijn vinden om even al haar zorgen hardop uit te spreken, aangezien ze niet echt het type was dat alles in een dagboek schreef. Toch was ze nog steeds een beetje verbaast dat ze al zo lang aan het praten was met een persoon.

"Zonder zelfkennis, geen kennis," zei hij met een wat sullige uitdrukking op zijn gezicht. Hij was niet bang een nerd genoemd te worden en was ook niet van plan zich dommer voor te doen dan hij was, maar het was altijd toch wat ongemakkelijk om dit soort uitspraken te doen. Soms begrepen mensen het niet of vonden ze hem alleen maar irritant. Al was hij daar bij Piper niet zo bang voor was het een gewoonte die niet ineens verdween. "Alexander, mijn beste vriend," dat voegde hij snel toe zodra hij zich bedacht dat Piper natuurlijk geen idee had wie Alexander was, "zei altijd dat ik een olifantenhuid had." Hij glimlachte licht, maar die glimlach haalde zijn ogen niet helemaal. Nu al miste hij zijn beste vriend. Maar hij had altijd gedacht dat Alexander dat alleen maar zei omdat hij zelf zo'n kort lontje had. Ze hielden elkaar in balans. "Ik weet niet of dat helemaal de juiste houding is," zei hij eerlijk. "Ik bedoel, het kan heel handig zijn om te weten wat mensen over je zeggen want soms hebben ze nog gelijk ook. Zolang je maar altijd het verschil weet." Eigenlijk was hij nou gewoon hardop aan het denken en was hij dit net zo goed aan zichzelf aan het vertellen als aan Piper. "Net zoals bij brainstormen, altijd naar de andere mensen luisteren maar altijd in je achterhoofd houden dat ze misschien alleen maar onzin uitraken."

Om de een of andere reden vond Piper het fijn dat hij eerlijk was over alles wat hij zei. 'Daar heb je misschien wel gelijk in. Ik zeg niet dat ik alles wat andere zeggen buitensluit maar eerlijk gezegd hoef ik het ook niet allemaal te horen.' gaf ze toe en ze ging half op de hoek van een tafel zitten terwijl ze naar haar handen keek. Piper hoorde bepaalde opmerkingen wel vaker, vooral vroeger maar intussen sloot ze zich er toch van af. Want het kon haar ook eigenlijk niks schelen maar ze wilde het ergens ook niet allemaal weten. Dat zou haar toch niet helpen of zoiets. Toen keek ze weer naar Thomas op. 'Zit Alexander hier op school? Zijn naam komt me niet erg bekend voor.' wilde Piper weten. Ze kende bijna iedereen op school, gewoon omdat ze makkelijk namen onthield en het fijn vond om te weten met wie ze te maken had. In tegenstelling tot de rest werd haar eigen naam nooit onthouden. Vaak moesten ze vragen van 'en jij heet ook al weer?' Dat vond ze aan de ene kant niet erg want dan werd ze met rust gelaten, maar aan de andere kant vond ze het nou ook niet echt leuk. Ze zat hier tenslotte al zes jaar. Een beetje herinnering kon geen kwaad. En als ze haar naam kende dan was dat vaak alleen geweest omdat ze boos werd of zo en mensen zich het gevecht nog konden herinneren.