Dawn & James

Buiten, bij het grote meer en tussen de bomen


De koude wind vliegt langs James zijn korte haren. Al schijnt ze zon zachtjes, het is nog steeds niet echt, nou ja, tropisch te noemen. Wat wil je ook in Schotland. 
James' zwarte mantel klapperde achter hem, evenals zijn rood-gouden sjaal. Met een gigantische vaart vliegt hij met scherpe bochten tussen de bomen door, hoog boven de lucht. Zijn wendingen zijn niet altijd even soepel, dus daar moet hij aan werken, had hij zichzelf beloofd. 

[Is het eigenlijk verboden om te vliegen buiten lessen/zonder toezicht? Hahaha sorry ben slecht :c]

Terwijl Dawn tegen een boom aan zat, tikte ze met haar pen tegen haar schrijfdagboek. Ze had al 12 hoofdstukken geschreven, maar ze zit nu een beetje vast. Writer's block, fantastisch. Ze dacht na over haar volgende slachtoffer, in haar boek natuurlijk niet echt, en keek ondertussen eventjes rond. Haar blik viel op een jongen die op z'n bezem bezig was, een paar meter verderop. 'Volgens mij mag dat zelfs niet...' mompelde ze tegen zichzelf. 
Op dat moment wist ze wat ze ging schrijven. Ze begon en het leek alsof ze niet meer kon stoppen. Schrijven. Schrappen. Herschrijven. Aanpassen. Zo ging ze maar verder totdat haar hand pijn deed van het schrijven. Toen besloot Dawn om even pauze te nemen.

Het ging redelijk goed, totdat James besloot lager te gaan vliegen. Met scherpe bochten tussen de bomen door, zichzelf nét op tijd omhoog trekkend. Hij had niet verwacht iemand tegen te komen, maar toen hij op een haar na bijna iemand raakte schrok James zich te pletter. Zonder achterom te kijken landde hij ergens een paar meter verderop, achter een grote struik. Wat als het een opzichter was? Toen James er zeker van was dat er niemand naar hem toe kwam, keek hij voorzichtig langs de boom. Hij zag een meisje zitten met lange haren, en een dagboek op haar schoot. James krijg bijna een verzakking van opluchting, en kwam achter de boom vandaan. "Sorry!" riep hij van een afstandje het onbekende meisje toe.

Dawn schrok op toen ze opeens iets voorbij zag vliegen. Ze sprong en meter de lucht in, keek even rond en toen ze niemand zag, ging ze weer zitten. Het zal wel een vogel geweest zijn, dacht ze, tenminste totdat er een jongen tevoorschijn kwam. 'Sorry!' riep hij. Dawn grinnikte toen ze merkte dat het de jongen op de bezemsteel van daarnet was. Dawn klopte wat takjes en blaadjes die in haar haren waren gevallen door de bezemsteel er uit en riep terug: 'Geeft niet!'

James liep met een kop zo rood als een kreeft naar het meisje toe. "Oh, sorry, echt." begon hij meteen te ratelen en trok een takje uit haar haar. "Ik had je helemaal niet gezien. Ben soms ook zó onhandig. Ik moet echt oefenen aan mijn vliegvaardigheid, dat is wel weer duidelijk!" James begon ongemakkelijk te grinniken en probeerde zijn mond dicht te houden nadat hij merkte dat hij weer eens stond te ratelen.

'Ik weet bijna zeker dat je normaal gesproken wel goed bent, maar misschien moet je het maar op het Zwerkbalveld houden, hier tussen de bomen vliegen, is misschien niet zo'n goed idee,' zei Dawn met een grote glimlach op haar gezicht. Ze had deze jongen nog maar net ontmoet en mocht hem al meteen. 'Ik ben Dawn by the way. En jij?' 

-------
Sorry! Ik had het erg druk met studeren voor mijn laatste examens dit jaar. (: Gelukkig zijn ze nu afgelopen.