The kindness of the dark.

Aantal berichten : 11 Registratiedatum : 11-06-13

Stilte. De jongen hield ervan, maar hij verafschuwde het ook. Stilte was wat hij het meeste vreesde als hij onder de mensen was. Stilte en als hij dan bekeken werd. Dat hij veroordeeld werd. Dat mensen hem opmerkten, terwijl hij niet wist wat ie moest zeggen en daardoor alleen maar stiller werd. Die stiltes waren eng, beklemmend. Hij wist niet wat hij er mee aan moest en in de meeste gevallen versterkte dat de stilte alleen maar. Een snijdende stilte die onzichtbare, bloedende wonden in het hart achterliet. Dat was de stilte die de jongen verafschuwde. Maar hij hield van de stilte waar hij zich nu in bevond. Een stilte die je eigenlijk geen stilte kon noemen. De stilte van de nacht. Het zachte geruis van bladeren, het gezang van de nachtegaal en boven alles het ontbreken van menselijke stemmen. Een stilte die de jongeman gerust stelde en hem voor eens normaal liet adem halen zonder dat er een zwaar gevoel op zijn hart lag. Een stilte die hem vertelde dat er geen druk van anderen was om te zijn zoals van hem verwacht werd te zijn. Een stilte waarin hij alleen was en voor een paar tellen zijn ogen kon sluiten. Gewoon omdat ie alleen was. Omdat het dan kon. Omdat de stilte hem omringde waar hij van hield. De juiste stilte.

Zijn naakte rug lag comfortabel op het natte gras. Het was veel te laat om enkel en alleen een strakke, zwarte, spijkerbroek aan te hebben, maar anders voelde de jongen het niet dat hij buiten was. De verkillende koud werd verwelkomend en niet gehaat. Hij zocht het uit vrije wil op in de wetenschap dat het hem wakker zouden houden. Niet dat hij op zijn kamer wel zou kunnen slapen. Niet met de spoken van zijn verleden die hem elke nacht voor lange tijd wakker wisten te houden. Niet voor niks was de jongeman zijn kamer uit geslopen nog ver voordat de ochtend zou aanbreken. Slapen deed ie toch niet. Langzaam tilde hij zijn rechterarm en liet deze in de lucht hangen. De vingertoppen losten op in ontelbare kleine vlinders en de rest van zijn hand, pols, arm volgde spoedig. Traag ging de jongen recht op zitten en keek toe hoe dit gebeurde met de rest van zijn lichaam. Hoe hij verdween in een vlaag van zwarte vlinders zodat er op een gegeven moment alleen maar de linkerhelft van zijn gelaat overgebleven was. De vlinders vlogen om hoog, maar op een bepaalde hoogte begonnen ze licht te geven waardoor ze één werden met de sterrenhemel boven de jongeman en ze niet meer te onderscheiden waren van de echte sterren. De zwartharige jongen gaapte kort en bewoog zijn linkerhand over zijn verdwenen lichaamsdelen die gelijk weer verschenen. Hij moest eerlijk zijn. Hij hield van zijn magie. Illusies waarvan mensen bijna nooit waren dat het illusies waren, omdat de jongeman eigenlijk nooit aan iemand vertelde dat hij de kunst der illusies maken onder de knie had. Je kon er perfect mensen mee om de tuin leiden en in een gevecht was het één van de veiligste dingen. Of in een gesprek. Je creëerde een kopie van jezelf die toevallig wat socialer, beter en in het algemeen perfecter dan jijzelf was en liep zelf weg om alles vanaf een afstandje te volgen. Zo veel veiliger.

Onderwerp: Re: The kindness of the dark. zo jun 16, 2013 5:58 am

Zoals elke eerste nacht terug op Hogwarts, kon deze jongedame niet slapen en was ze in haar perzikkleurige pyjama short met zwarte stippen, zwarte tanktop en grijze, hoge kousen naar buiten gesneakt, schoenen waren onnodig geweest - en onvindbaar in het donker, zonder iedereen wakker te maken. Buiten, echter, kon ze gelukkig 'Lumos' gebruiken, nadat ze de gangen door was gekomen op haar tenen en in het stik donker. Maar, het was gelukt en dat was het belangrijke, ze was buiten en snoof de heerlijke, frisse buitenlucht op. Demetria hield van frisse lucht, liever frisse lucht dan de hele dag binnen zitten - daarom was ze meestal ook buiten, buiten de lessen om. Je zou denken dat ze met het lichtgevende puntje aan haar toverstok genoeg zou zien, maar nee hoor, ze moest over iemand heen donderen, moedig was ze, onhandig net zo goed.

Aantal berichten : 11 Registratiedatum : 11-06-13

Zijn rode ogen staarden door de lichte duisternis van de schemering heen. De eerste zonnestralen braken door de zwarte nacht heen en binnen maximaal twee uur zou het hele grasveld weer verlicht zijn. Niet dat het veel uit zou maken, want binnen twee uur zou de jongen al lang aangekleed en wel weer in de les zitten. De enige routine die zijn dagen hadden: de lessen. Huiswerk maken deed ie niet. Meestal werd er toch niet gecontroleerd, gebeurde dit wel maakte hij een simpele illusie van het ‘gemaakte’ huiswerk en voila: geen problemen. Tot nu toe was dat goed gegaan, maar eerder vroeg dan laat zou een leraar de magiestroom opmerken en dan zou de jongen in diepe problemen zijn. Zeer diepe problemen. Maar dat was nu nog niet. Nu luisterde hij naar de voetstappen van een gedaante, vermoedelijk van het vrouwelijke geslacht. Haar weg banend door het dauw van het hoge gras waar hij zich in bevond, lopend richting de plek waar hij lag. Zijn ogen gesloten, op zijn hoede en luisterend naar elke voetstap die als maar dichter bij kwam. Hij sliep, hij wilde laten merken dat hij sliep en zo nodig een verrassingsaanval in te zetten. Dat was het plan. Lichtelijk nerveus door de andere aanwezigheid, begroef de jongen zijn vingers in het gras dat nat was van de dauw. Hij sloeg zijn ogen neer en zuchtte diep. Hij had hier geen zin in. Geen zin in menselijk contact, want dan moest ie weer acteren. Zijn zoals van hem verwacht werd te zijn. Hij wilde het niet nu, niet zo vroeg in de ochtend die je maar nauwelijks al een ochtend kon noemen. Zijn mondhoeken zakten geïrriteerd naar beneden. Nee, hij had zo geen behoefte aan een of ander vrouwelijke vorm die zijn rust deed verstoren. Een milde woede borrelde in zijn hart, klaar om op elk moment te ontploffen in de meest agressieve vorm. Iets wat voorkomen moest worden. Maar toen het moment daar was en de voetstappen naast hem waren, voelde hij een stekende pijn in zijn zij en een doffe klap op de grond. Wat was dit? Kon het mysterieuze wezen niet de moeite nemen om voor hem stil te staan, maar moest ze meteen weer over hem vallen? 'You little buttfucker....' mompelde de jongeman kil, klagend en gehaat. Ja, ze zou er van lusten nu.

Onderwerp: Re: The kindness of the dark. ma jun 17, 2013 5:06 am

Demetria's lippen vormden het woord 'fuck', op het moment dat ze de grond raakte. 'Wat?' ze trok een wenkbrauw op na de opmerking en met in haar ene hand haar toverstok op hem gericht, sloeg ze hem met de rug van haar andere hand, récht in zijn gezicht. Nu, ze was niet snel aangebrand, maar de combinatie van slaapgebrek, irritatie en het feit dat ze net over iemand gestruikeld was - die ook nog eens een Zwadderaar leek, in haar herinnering - maakte haar aangebrand, ze werd er chagrijnig van. Ze was dan ook niet helemaal wat ze altijd leek, ze leek namelijk een goodytwoshoes, maar Demetria kon ook een wat meer demonische zijde hebben, bijvoorbeeld wanneer ze vreselijk chagrijnig was. Zoals nu. Maar over het algemeen was ze loveable. Alleen Zwadderaars maakten haar chagrijnig, altijd al. Zat vast in de familie.